Wanneer Olaf bij Timmie en Dolf gaat slapen, heeft hij 's nachts altijd nachtmerries. Dan droomt Olaf over vampieren en over weerwolven en schrikt hij wakker, badend in het zweet. Om Olaf van zijn angsten af te helpen, besluiten Timmie, Dolf en Valentijn Olaf in zijn dromen te laten vechten. Zo moet Olaf de illusie krijgen dat hij een vampier en een weerwolf heeft verslaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...

Het verhaal over Olaf leest vlot. Het is grappig en lekker griezelig. De boeken van Paul van Loon over Dolfje Weerwolfje zijn trouwens erg populair en jonge lezers kijken vaak gretig uit naar een vervolg. Toch stel ik mij vragen bij de opvoedende waarde ervan. Timmie en Dolf vinden Olaf namelijk een ettertje en daarom besluiten ze om hem eens flink de stuipen op het lijf te jagen. Maar is er geen andere manier om Olaf te helpen? En moet dit verhaal zo nodig de boodschap uitdragen dat 'eens een ettertje' 'altijd een ettertje' betekent? [Sofie De Jonckheere]

Waarom is nieuwe klasgenoot Gregor toch zo star in zijn gedrag? Wat heeft hij eigenlijk te verbergen? Waarom worden Dolfje en Noura steeds buitengesloten? Waarom zijn hun klasgenoten opeens allemaal op de hand van de roodharige nieuweling Gregor, met zijn witte tandpastaglimlach? Daar gaat dit vlot vertelde boek over, dat een verrassend einde heeft. Zoals elk deel van de serie 'Dolfje Weerwolfje' is ook dit spannend, overwint verdraagzaamheid en het goede, hebben dromen voorspellende waarde en kan er zelfs op verdrietige momenten gelachen worden door leuke taalvondsten. De tekst bestaat uit korte zinnen. De zinnen die Dolfje en Noura uitspreken, hebben een eigen kleur. Deze geheel in kleur uitgevoerde editie bevat op alle pagina's illustraties. Op het omslag staat Dolfje voor een volle maan. Met nawoord van de auteur. Vanaf ca. 7,5 jaar.